Kosmiczny Pamiętnik 6

6 marca sobota 2021r.
     Stałam na dworcu nie wiedząc jak zacząć poszukiwanie sióstr. Nie mogłam przecież  podchodzić do każdej Sakurajki i pytać ,,Czy jesteś moją siostrą?", albo ,,Znasz może Emi i Noriko?".
      Nie wiedząc gdzie pójść, ruszyłam przed siebie. Ciągle rozglądałam się, mając nadzieję, że jakimś cudem je rozpoznam. Po godzinie poszukiwań, zniechęcona, wdrapałam się na drzewo sakury rosnące przy drodze i stamtąd obserwowałam przechodniów.
      Nie musiałam długo czekać, bo po paru minutach zobaczyłam dwie blondynki z czarnymi pasemkami. Postanowiłam zaryzykować. Zeskoczyłam z gałęzi. Zaskoczone dziewczyny wyglądały jakby zobaczyły ducha. Uśmiechnęłam się do nich uspokajająco i zapytałam czy znają moje siostry. Jedna z nich, wyraźnie młodsza, już miała odpowiedzieć, kiedy przeszkodziła jej starsza.
 -A o co chodzi?
 -Mam dla nich wiadomość.
 -Od kogo?
 -To ściśle tajne. Znacie je?-Dziewczyna przyjrzała mi się uważnie po czym gestem nakazała mi podążać za sobą. Zatrzymała się dopiero w ślepej uliczce. Spojrzała na mnie podejrzliwie.W końcu zapytała:
 -To od kogo ta wiadomość?
 -Mogę powiedzieć tylko Emi i Noriko.-droczyłam się z moją siostrą.
 -To ja jestem Emi.-po raz pierwszy odezwała się młodsza Sakurjanka.
 -Wiem.
 -To dlaczego...
 -Bo musiałyście to potwierdzić.-odpowiedziałam na nie zadane jeszcze pytanie.
 -To powiesz wreszcie od kogo ta wiadomość?-warknęła Noriko oparta o mur.   
 -Od waszej siostry, Kanuny. Prosiła, żebyście pomogły ratować waszą mamę.-wymieniły zaniepokojone spojrzenia, po czym młodsza zapytała, gdzie przebywa jej siostra.
 -Stoi przed tobą.-odpowiedziała za mnie Noriko. Emi spojrzała na mnie z niedowierzaniem. Po policzku spłynęła jej łza. Przytuliła się do mnie. Po chwili to samo zrobiła moja starsza siostra. 
     Emi jest ode mnie młodsza o rok, a Noriko jest ode mnie starsza o trzy lata. Obie mają łuki z małych fioletowych kropek nad prawym okiem.